Η ιστορία της Ελένης και του Σπύρου είναι απ’ αυτές τις ιστορίες αγάπης που όταν ακούει κανείς, αντλεί έμπνευση και θετικότητα. Το ζευγάρι, ύστερα από αρκετά χρόνια σχέσης, έχει καταφέρει να χτίσει μια σχέση ζεστή και σπάνια. Είναι ένα ζευγάρι ταιριαστό, που αποπνέει ομορφιά και χημεία απ’ την πρώτη στιγμή που τους συναντάς. Η προστατευτικότητα και φροντίδα του Σπύρου προς την Ελένη -στοιχείο μιας αρρενωπότητας παλιάς κοπής- είναι κάτι που σου ξυπνά το ενδιαφέρον. Και το θαυμασμό. Το ίδιο κι η γλυκύτητα κι η αγάπη που εύκολα διακρίνεις μέσα απ’ το βλέμμα και το χαμόγελο της Ελένης, καθώς μιλάει για ‘κείνον ή απλά στέκεται απέναντί του.
Έχοντας χτίσει μια σχέση δυνατή και οικεία, η προετοιμασία του γάμου απείχε πολύ για κείνους απ’ το να γίνει πηγή άγχους, αλλά αντίθετα έγινε ένας ακόμη λόγος για γιορτή. Έτσι, ο «γαμήλιος» εορτασμός ξεκίνησε γι’ αυτούς μέρες πριν τη γαμήλια τελετή, μέσα από χορούς και διασκεδάσεις με συγγενείς και φίλους. Ώσπου, έφτασε σύντομα η «μέρα».
Η προετοιμασία της νύφης στο σπίτι της οικογένειας, τα είχε όλα: χαρά, γλυκιά ανυπομονησία, έθιμα που ακολουθήθηκαν πιστά -αλλά κι έντονη συγκίνηση ανάμεσα στην οικογένεια. Παρ’ όλ’ αυτά, εκείνη έλαμπε μέσα στο λιτό, λευκό της νυφικό, αλλά και μέσα από κάθε γνήσιο χαμόγελο που φώτιζε τα μάτια της. Η προετοιμασία του γαμπρού με φίλους και συγγενείς, μέσα από ανεπιτήδευτα γέλια και πειράγματα, έδειχνε την ανάλαφρη διάθεση που κυριαρχούσε.
Το μυστήριο του γάμου τους, στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω στο Βελβεντό, είχε μια ιδιαίτερη κατάνυξη. Κι επίσης, είχε κι αυτό το αίσθημα πληρότητας ανάμεσα στο ζευγάρι που ήταν ορατό σε κάθε τους βλέμμα. Μετά την τελετή, τα έθιμα συνεχίστηκαν όταν ο Σπύρος σήκωσε την Ελένη στα χέρια βάζοντάς την για πρώτη φορά –κι επισήμως πλέον- στο σπίτι ως γυναίκα του, ενώ η μητέρα του τάισε τη νύφη γλυκό του κουταλιού για να τους φέρει γλυκύτητα στη ζωή τους.
Λίγο πριν τη γαμήλια δεξίωση, το ζευγάρι βρήκε μια ακόμη ευκαιρία για γιορτή. Αυτή τη φορά σ’ ένα μπαρ! Με κάποιους στενούς τους φίλους και συγγενείς ξεκίνησαν τη γιορτή, κρατώντας μικρά πυροτεχνήματα στα χέρια, χορεύοντας και χαλαρώνοντας μέχρι την επίσημη έναρξη του γαμήλιου πάρτι στο κέντρο Ναϊάδες.
Κι έπειτα, ήρθε η δεξίωση, το πάρτι κι ο πρώτος χορός. Ο πρώτος τους χορός ως νιόπαντροι έκρυβε μια μυσταγωγία, σα να ήταν μόνοι στην αίθουσα. Και το να ζουν στο έπακρο κάθε στιγμή του γάμου ήταν για μας έμπνευση.
Η next day φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση ακολούθησε το ίδιο ρομαντικό μοτίβο, που ταίριαζε απόλυτα στο ρομαντισμό που οι ίδιοι αποπνέουν ως ζευγάρι. Πραγματοποιήθηκε μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα με φόντο τα Κάστρα και τη λίμνη του Πολυφύτου, όπου τα χαλάσματα μας παλιάς βυζαντινής εκκλησίας κι οι καμάρες της στο βάθος, έφτιαχναν το ιδανικό σκηνικό για την αποτύπωση αυτής της όμορφης ιστορίας. Έπειτα, η φωτογράφηση κι η βιντεοσκόπηση συνεχίστηκαν στη λίμνη δίπλα στο Ναυτικό Όμιλο της Κοζάνης. Τα λίγα έντονα φώτα στο βάθος, που εξέπεμπαν τα ελάχιστα κτίρια, δημιουργούσαν μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, την ώρα που στο σούρουπο ενωνόταν το μπλε του νερού με το μπλε του ουρανού, φτιάχνοντας ένα μαγευτικό σκηνικό.
Η αποτύπωση της ιστορίας αγάπης της Ελένης και του Σπύρου ήταν για μας, εκτός από τιμή, μια εμπειρία ιδιαίτερη και μια ευκαιρία έμπνευσης.
